Beste Stef,
Dit is mijn vader. En dit is hoe hij kon kijken. Z’n rechterwenkbrauw licht opgetrokken. Licht geamuseerd na een zelfgemaakt grapje.
We hebben pas een relatie gekregen nadat hij vijf jaar geleden plotseling overleed.
Daarvoor ging het niet. Ik was teleurgesteld in hem en had afstand genomen. In m’n eentje was ik verder gegaan. Ik was Jasper, ik was sterk en ik redde het wel.
Maar ja, jij kent dat vast ook uit je eigen leven: het leven wil nog wel eens wat schudden aan onze zelfgemaakte constructen. De beroemde psychiater Carl Jung zei ooit dat onze ziel naar heling neigt. Zo diende in een periode waarin ik me behoorlijk down voelde de vraag zich aan: ja, ik red me wel, maar zo goed gaat het eigenlijk niet met me. Waarom til ik soms zo zwaar aan het leven? Waarom ik eigenlijk altijd het idee heb dat ik er uiteindelijk alleen voor sta?
Het antwoord lag op een plek waar ik nooit eerder had gekeken. Ik ontdekte dat ik met het weggooien van het badwater van de teleurstelling ook mijn kind-zijn overboord had gekieperd. En daarmee - volkomen onbewust - voorbijgegaan was aan wie ik in essentie ben.
Een kind. Bedoeld om te ontvangen. Van mijn vader. Bedoeld om te geven.
Dit is een sleutelmoment in mijn leven. Het inzien dat ieder mens - en ik dus ook - in essentie een kind is. En dat pas als je je plaats inneemt als kind, je wordt wie je werkelijk bent. Kwetsbaar, open, in verbinding. Met andere woorden: levend.
We hebben het vaak over roeping op LinkedIn. Ik geloof dat dit onze ultieme roeping is.
Ik had dus weer kind te worden. Ik had weer te gaan ontvangen. Maar toen was er natuurlijk een probleem: hoe kon ik ontvangen wat er niet was geweest? Wat moest ik met de pijn van de teleurstelling?
In de periode daarna vond er een wonder plaats. Het heette aanvaarding. In een beweging van mijn hart die zich lastig in woorden laat vallen kon ik bloedeerlijk kijken naar mijn vader, wat er was en wat er niet was, en heel rustig zeggen: ik aanvaard het. Dit is mijn rugzak. The good, the bad and the ugly. Dit heb ik te dragen. En dat kan ik ook. Want ik ben én kind én volwassen. En een volwassen mens kan z’n lot dragen.
Dit is mijn vader. Als ik nu naar hem kijk, zie ik een halve spiegel. Dit is de helft van mijn vorming. En ik kan sinds kort zeggen: dankjewel pap. Ook wat voor wat ik niet van je heb kunnen ontvangen. Ook daar kan ik verder mee.
En nu is het mijn beurt om licht geamuseerd te kijken. Want daarmee zeg ik tegen mezelf: ik aanvaard jou. Je hoeft niet anders of meer. Ik kan verder met jou zoals je nu bent.
Ik meen werkelijk dat ik m’n roeping aan het vinden ben Stef!
Jasper.
P.S. Voor de meelezers van deze brief: vind je leuk om ook een brief te ontvangen? Stuur me je vraag over zin, roeping en het leven in het bijzonder.